Everyday brings new opportunities and challenges to our life. Some time challenges are so complex, we forget to enjoy life. It is hard to enjoy the challenge when we know that problem is not going to be solved so soon. We try different solutions and try to overcome challenges but we may not get immediate success. The real test of life is, when we know that problem is going to be there, there is no easy and instant solution of it, the circumstances are not in our hand and we still manage to smile at situation. 🙂

Life is beautiful when we see it as beautiful. Love the circumstances. Encourage yourself to take such unknown and pathetic situation lightly. Try to laugh at it and say yourself, wow this is my kind of problem.
I am going to learn so many things from it. It will help me to overcome my short comings. I am going to enjoy it however difficult it is. Listen to your inner soul. You will always find some hope in every difficult situation and you would start enjoying this beautiful life.

मुझे आज रात को नींद नही आ रही है,
क्योंकि कल मेरी बेटी आध्या आ रही है |

आदत नही है मुझे ऐसे इंतज़ार करने की,
फिर भी घड़ी बार-बार समय दिखा रही है |

खुली आंखोसे जब सोने का प्रयास करता हू,
तो ख्वाब में आके पापा-पापा बुला रही है |

बहुत व्यस्त हो गया था काम में कुछ दिन,
शायद इसीलिए वो चुपके से चिल्ला रही है |

छोटी सी है जिंदगी, और वो उस से भी छोटी,
यही अहेसाँस, वो क्यूँ बार बार दिला रही है ?

बन गयी है प्राथमिकता जीवन कि अब वो,
मुझे हर पल अपने आप से मिला रही है ||

मुझे आज रात को नींद नही आ रही है,
क्योंकि कल मेरी बेटी आध्या आ रही है |

મારી આશાઓ અને આકાંક્ષાઓ ને નવો માર્ગ મળી ગયો,
રસ્તો તો જો કે એનો એ જ હતો,પણ રાહદર્શક મળી ગયો.

બધી વાતમાં એ અપવાદ છે,
જે પોતે જ પ્રેમ નો સંવાદ છે.

ભીંજાઈ જવામાં એની મજા છે,
ઝરમર વરસતો એ વરસાદ છે.

જાણી શકો એને તો એ જીવન છે,
પ્રભુએ આપેલો પાવન પ્રસાદ છે.

હસતા હોઠ એના હરિના દ્વાર છે,
આંખો થી માણો તો આશિર્વાદ છે.

પ્રસંગ પણ મહાપ્રસંગ બની જાય, જ્યારે એમાં કોઇ પોતાનું મળી જાય.
દિલમાં સંઘરેલી યાદો ખીલી ઉઠે, જ્યારે હવામાં એની ખુશ્બૂ ભળી જાય.

એ આંખો સામે હોય છતાં પણ આંખો તો એનો જ ઈંતજાર કરતી હોય,
વર્ષોથી જાણતા હોવ જેને, એની જ સાથે ફરીથી ઓળખાણ થયી જાય.

જે ખુદ જ્ સૌથી વધારે કિંમતિ હોય એને બીજી કોઇ ભેટની જરૂર શાની,
ઘડી બે ઘડી થાય વાતચીત ને, એમને સમય ની મહા ભેટ મળી જાય.

સાંભળ્યું હતું મે શાસ્ત્રનાં શ્રવણમાં કે પરિવર્તન તો છે સંસારનો નિયમ,
પણ સુંદર શબ્દો એમનાં સાંભળી, ખુદ સમય પણ ક્ષણ માટે થંભી જાય.

જ્યાં સંબંધ હોય નિસ્વાર્થ સ્નેહનો, એ ખુદ પધારી પ્રસંગ દિપાવી જાય,
ને ત્યારે હરેશનાં દિલનું એ સપનું, સપનું મટી એક હકીકત બની જાય.

જીવનમાં એક એવી યાદ હોવી જોઈયે,
જ્યાં ના કદી કોઈ ફરિયાદ હોવી જોઇયે.

સંબંધોની ઇમારત રહે અડગ જીવનભર,
પ્રેમની મજબૂત બુનિયાદ હોવી જોઇયે.

મુકતપણે મસ્ત બની માણી શકો જેને,
જીંદગી તો એવી આબાદ હોવી જોઇયે.

લાંછન ના લાગે કદી એની આભા ને,
લાગણીઓ એવી નિર્વિવાદ હોવી જોઇયે.

હરેશ ઈચ્છે છે કે હોય સામ્યતા બધામાં,
છતાં બધામાં એ અપવાદ હોવી જોઇયે.

એક દિવસ એક અજબ વાત થયી ગયી,
અજાણતા એમનાંથી ફરિયાદ થયી ગયી,

લોકો દૂર હતા તો કેટલા સારા હતા,
નજીક આવ્યા પછી તો કેવા થયી ગયા.

કેમ કરી સમજાવુ એમને કે તે ,
દિલથી સદા કેટલા નજીક હતા.

આંખોમા રહેતી એમની તસ્વીર,
ને દિલમાં એમના ગીતો હતા.

વાર તહેવારે એમના આશીષ હતા,
મારા શબ્દોમાં એમના સૂરો હતા.

એ કહે કે મને એમના માટે સમય નથી,
અરે ભલાં,મારો તો સમય પણ એજ છે.

બધું નિરંતર બદલાતું રહ્યું મારા જીવનમાં,
માત્ર એમના પ્રત્યેની લાગણી યથાવત રહી,
સુખ ને દુખમાં સંગીની બની સાથે રહી,
મારી હોવા છતાંય મારાથી પર રહી.

કોઇ અમથું જ આપી જાય એની યાદ સવાર સવારમાં,
પછી દિવસ આખો હસીન બની જાય સવાર સવારમાં.

ઉપવન ખોવાઈ જાય અતીતનાં ટહૂકાના કલરવમાં,
ને સઘળાં ફૂલો રંગીન બની જાય સવાર સવારમાં.

લેબ હતી, કોલેજ હતી,યુનિવર્સીટી હતી,
સાથે હતી, સુંદર હતી, શરમાતી હતી.
તારે તો કી-બોર્ડ પર ફરતી આંગળી હતી,
મારે તો જીવન પ્રોગ્રામની પહેલી લીટી હતી.

ક્ષણ હતી, મિનિટ હતી, ઘડી હતી.
શાંત હતી, સભ્ય હતી, સ્નેહી હતી,
તારે તો સમયની સાથે થયેલી સંધિ હતી,
મારે તો પળ પળ માં વીતતી સદી હતી.

આંખો હતી, પાંપણ હતી, કીકી હતી,
રસીલી હતી,રંગીલી હતી,પ્યારી હતી.
તારે તો આંખોની અમથી એ મસ્તી હતી,
મારે તો એમાં ડૂબતી જીવન કસ્તી હતી.