This ghazal captures my journey of learning to conceal my emotions and restrain the overwhelming waves within. Over the years, I’ve found it challenging to express my feelings directly, so I’ve learned to articulate them through the intricate verses of a ghazal.

લાગણીઓને છુપાવતાં આવડી ગયું,
ઉમળકાઓને સમાવતાં આવડી ગયું.

વ્યક્ત ન કરી શક્યા હોઠ વર્ષો સુધી,
ગઝલમા ગુંથી વર્ણવતાં આવડી ગયું.

બંધ કર્યું કીકીએ સંતાકૂકડી રમવાનું,
પાંપણ ઝુકાવી નિરખતા આવડી ગયું.

તું બોલાવેને હું ના આવું એવું બને નહીં,
હવે તને પણ આવકારતા આવડી ગયું.

સ્વપ્ન જેવી છે સાથે વીતાવેલી પળે પળ,
હરેશને યાદો શણગારતા આવડી ગયું.

This elegantly crafted Gujarati Gazal emerged from a unique request by a friend to compare the mesmerizing beauty of the full moon with the captivating allure captured in a photograph. Each couplet of the Gazal is meticulously structured where the first line marvels at the celestial glow of the full moon, epitomizing the serenity and completeness that the moon embodies on such a radiant night. The subsequent line in each couplet gracefully shifts focus to her, weaving a lyrical portrait that elevates her beauty to a celestial level, as if her presence could rival the moon’s own luminance.

The Gazal skillfully intertwines the lunar and human splendor, using the moon not just as a backdrop but as a mirror reflecting her qualities. This poetic juxtaposition not only highlights the physical beauty of both but also delves into the philosophical, exploring themes of purity, presence, and the eternal allure of nature and humanity intertwined. Through this creative endeavor, I have encapsulated a profound appreciation of beauty, both in the heavenly and in the earthly, making this Gazal a tender ode to the enchanting power of visual harmony.

ઉછીનું અજવાળું લયી તું કેમ ફરે છે મિજાજમાં?
અદલ અજવાળું તો ચમકે છે એના દીદારમાં.

તું બંધાયેલો છે પૃથ્વીની પરિક્રમાના બંધનમાં,
એ રહે છે મસ્ત એના જ બનાવેલા રિવાજમા.

ભાગ તારું ખૂલી ગયું કે એને સરખામણી કરી,
બાકી એ કયાં પડે છે આવા ફાલતુ વિવાદમાં?

છે પૂનમ તો સોળે કળાયે ખીલ્યો છે તું આજે,
એતો હોય છે આઠેય પહોર પરિપૂર્ણ પ્રસાદમાં.

હરેશ રહેવા દે ખોટી મગજમારી અડધી રાતે તુ,
એક રહે આકાશમાં ને બીજી રહે છે આભાષમાં

In the enchanting presence of someone special, ordinary words metamorphose into poetic symphonies, and simple utterances unfold as captivating Gazal.

અહીંની સાંજ, ખરેખર રોજ સાંજે બહુ મસ્ત હોય છે,
કેમ ના હોય, સૂરજ તારી બાહોમાં જો અસ્ત હોય છે.

જાહેર એકાંતમાં પણ મળી શકે છે એ સહુની વચ્ચે,
જયાં લાગણીઓના સંબંધો સદાય સ્વસ્થ હોય છે.

વર્ષો થી સંઘરેલી વાતો વાગોળી લવ એની સાથે,
સમજણની છાવણીમાં શબ્દો સદા પરસ્ત હોય છે.

અદાકારી એની આંખોથી ઉરમાં ઉતરી ગઈ આજે,
ઘણાં અંગત અભિનય, કદીક જગ સમસ્ત હોય છે.

મહેંકી રહીં છે ખુશ્બૂ મસ્ત બની હરેશનાં ઉપવનમાં,
લોકો શું જાણે કે તુ એને સજાવવામાં વ્યસ્ત હોય છે.

In the quiet hours of dawn, when the world whispers secrets to those awake to listen, inspiration visited me in the form of a dream. It was not just any dream, but one where love itself took a form, bringing with it a deluge of emotions and an unspeakable sense of happiness. As I awoke, the remnants of this dream clung to my consciousness, urging me to weave my feelings into words.

This Gazal is the manifestation of that magical morning, a tribute to the love that transcends the boundaries of the waking world and ventures into the realm of dreams. It speaks of the unexpected moments when memories visit us, unbidden yet welcome, coloring our days with hues of emotions we thought were long forgotten. Each verse is a petal in the garden of my thoughts, blooming into existence as I pen down the ethereal encounter with my muse.

It is my hope that this Gazal resonates with those who have experienced the transformative power of love, the beauty of a moment captured in the heart, and the sheer joy that fills our being when we find ourselves in the presence of our beloved, even if only in the realm of dreams. This is a journey through the landscapes of emotion and memory, painted with the brushstrokes of longing, beauty, and a love that endures beyond the confines of time and space.

કોઇ અમથું જ આવી જાય યાદ સવાર સવારમાં,
આખો દિવસ હસીન બની જાય સવાર સવારમાં.

ઉપવન ખોવાઈ જાય અતીતનાં ટહૂકાના કલરવમાં,
ને સઘળાં ફૂલો રંગીન બની જાય સવાર સવારમાં.

મળે છે માશુકા બની ઘડી બે ઘડી નીંદર મહીં,
જીવન આખું સપનીન થઇ જાય સવાર સવારમાં.

આવે છે ફરી ફરી, જૂના હિસાબ તાજાં કરવા,
લાગણીઓ ઉધારીન થઇ જાય સવાર સવારમાં.

ઉતારી લઉ એ આંખોની અનુપમતાને આયતોમાં,
હરેશના શબ્દો શાહીન બની જાય સવાર સવારમાં.

માણસની અંદર હવે માણસ કયા જડે છે?
મોકો શોધી મજાનો એ પ્રસંગે પ્રસંગે નડે છે.

મગરમચ્છ નર્યા આંસુ સારી હમદર્દી લેવા,
વારે તહેવારે બધા સામે પોક મૂકીને રડે છે.

બીજાની ભૂલો કાઢવામાં વ્યસ્ત એનું જીવન,
અરીસાની અંદર જોવાથી શું કામ એ ડરે છે?

પોતાના અહંમને સ્વમાન સમજી એ સજ્જન,
શાણો બની સ્વજન સાથે વાતે વાતે લડે છે.

હું જ સાચો, હું જ શ્રેષ્ઠ, ને હું જ સર્વે સરવા,
હરેશ આમ તો જો, સેંકડો સમશાને બળે છે.